Hoe hotter, hoe zotter!

Eerst en vooral een kleine update over ons coastguard avontuur, het feit dat we nu bijna al aan het panamakanaal zijn wil zeggen dat de coast guard inspectie goed is verlopen. De coast guard heeft het recht om een schip tegen te houden om te vertrekken als er tekortkomingen vastgesteld worden.

Zoals sommige al weten ben ik de dag na de coast guard inspectie naar de machinekamer verhuist. Dat is de eerste reden van de titel van dit reisverhaal. Het is daar beneden ongelofelijk warm, het is daar altijd wel warm maar nu is het volgens de engineers zelf wel heer erg warm. En het is er ook echt zot groot. Als je de foto’s hebt gezien van mijn bezoek aan de rotterdam en een beetje een idee hebt hoe groot die machinekamer is, de deze is nog een pak groter. We hebben 5 joekels van dieselgeneratoren aan boord en een gasturbine die we niet gebruiken omdat die 10 000 dollar kost om die een uur te laten draaien. Daarnaast hebben we nog hopen hulpsystemen om het hele drijvende hotel draaiende te houden zoals waterbehandeling, elektriciteit en airco. De machinekamer is zo groot dat ik 5 dagen nodig heb gehad om grondplannetjes te maken van alle engine room spaces. Al heb ik niet de hele tijd die plannetjes gemaakt want de 2de dag in de machinekamer zat ik al met half mijn lijf in 1 van de motoren voor een visuele inspectie van de krukas en een paar metingen. Het is wat aanpassen maar het lukt me wel in de machinekamer.

De 2de reden voor de titel is dat we nu de VS voor een tijdje hebben verlaten en zuidwaarts aan het gaan zijn richting het panamakanaal. En met de temperaturen die de hoogte in gaan worden de havens ook zotter waar we naartoe gaan.

San Diego, vrijdag 10 oktober

In tegenstelling tot wat we vorige week dachten zijn hebben we wel even van boord kunnen gaan. Het was druk met de inspectie maar ook heel leerrijk. En omdat alles heel goed verliep hadden we wat vrije tijd. En die heb ik gebruikt om naar het hardrock café te gaan in San Diego.

Puerto vallarta, Mexico. Maandag 13 oktober

Het was de 2de keer dat we hier waren maar omdat we vorige keer heel druk bezig waren met de coast guard inspectie ben ik toen niet van boord kunnen gaan. Deze keer ben ik wel van boord gegaan en heb ik snoepjes gaan kopen in de walmart in Mexico( en deze keer geen wapens te koop in de walmart, ik heb ernaar gezocht) en ik moest een zonnebril meebregen voor Ross, 1 van de cadetten. En ik had hem op voorhand gevraagd welk kleur van zonnebril hij wou en het maakte hem niet uit. Dus heb ik hem een roze zonnebril gekocht met glazen in de vorm van bloemetjes en heel veel glitters. Sindsdien heeft niemand nog aan me gevraagd of ik voor hun iets kon meebrengen uit de winkel, vreemd. Na mijn shoppinggebeuren heb ik mijn snorkelspullen genomen en ben ik naar het strand gegaan. Het water was over de 30 graden maar jammer genoeg matig zicht en weinig leven ook in de buurt van de rotsen.

Huatulco, Mexico. Woensdag 15 oktober

Iemand had me verteld dat huatulco maar een matige bestemming was maar toen ik die morgen helemaal van dek D onderin het schip via de trapjes in de uitlaatgassentoren naar boven geklommen naar dek 15 dacht ik dat ik in het paradijs terecht was gekomen. Prachtig weer, mooi blauw water, een echt zandstrand(niet zo een grof zand maar zacht zand zoals bij ons) en prachtige rotswanden in het water waar de vissen klaar zaten te wachten om ontdekt te worden op mijn snorkeltoertje. En ja hoor toen ik gedaan had met mijn grondplannetjes heb ik mijn snorkelgerief terug uit de kast genomen en naar het strand getrokken. In het begin van het strand waren er aan de ene kant al rotsen die ik tot aan het volgende strand heb gevolgd ongeveer een 25 minuten zwemmen ver. In het begin waren het vrij veel kleine visjes en hoe verder ik richting zee en het andere strand ging werden de vissen groter. Op een bepaald moment kwam ik in een school met honderden yellowfin surgeonfish (iemand die weet hoe de vis in het nederlands noemt krijgt een vergelijkbare prijs als toen met de wasberen prijsvraag, geef gewoon je antwoord als comment op het reisverslag. Hier is een foto http://www.aramaraphoto.com/image.php?id=126&parent=2&page=0 ) toen ik bijna aan het andere strand was ben in nog 2 grote pijlinktvissen tegengekomen van ongeveer een meter lang.

Puerto Quetzal, Guatemala. Donderdag 16 oktober

Voor de mensen die quetzal aan chocolade doet denken, puerto quetzal helpt je er onmiddellijk van af. De haven is een cargo haven met een klein afgesloten plekje voor de toeristen. Dat plekje was niet meer dan een paar tenten met souvenierwinkeltjes, een taxistopplaats, een café en een restaurant. En het café was niet meer dan een paar stoelen en tafels onder wat palmbomen en het restaurant zag er wat hetzelfde uit, behalve dan de betonnen luifel boven de tafels. En er was wifi, niet eens snel genoeg om een kleine foto te kunnen uploaden. Het was een triestige bedoening. Het enige goede aan het plaatsje was de taxistop om de rest van het land te verkennen wat naar het schijnt wel de moeite is. Er is een hele mooie wereld erfgoed site op ongeveer een uur met de taxi maar als je maar anderhalf uur van boord kan dan heeft het niet veel zin om ergens naartoe te gaan.

Corinto, Nicaragua. Vrijdag 17 oktober

Vandaag ben ik op mijn eerste toer geweest met de gasten. En het was meteen een hele goede toer, een bezoek aan rum distillerij Flor de caña. Natuurlijk met de nodige proeverijen mmm. Hun rum is de laatste 10 jaar al 130 keer in de prijzen gevallen en volgens hun is het de enige rum in de wereld die niet geblend word, als je 18 jaar oude rum koopt dan is elke druppel rum 18 jaar oud. Blijkbaar is het zo dat je rum al 18 jaar oud mag noemen als 10% van de rum 18 jaar oud is, de rest die je erbij doet mag gerust rum van 2 dagen oud zijn. Na de toer ben ik nog even naar het dorpje/stadje corinto geweest, het was totaal geen artificieel toeristendorpje maar echt zoals de dorpjes die we vanuit de bus hadden gezien op weg naar de distillerij. Het was een unieke ervaring.

De 3de reden voor de titel is de sfeer aan boord. Gisteren hadden de officieren een BBQ feestje op hun eigen stekje, steel beach. Steel beach is een aantal jaar geleden door 4 mensen opgestart op de Westerdam als een geheime chill out plek voor officieren die niet van boord konden gaan door IPM(in port manning, dat is een wisselsysteem dat er voor zorgt dat er altijd genoeg crew aan boord is om in een haven ook om te kunnen gaan met noodsituaties ) is begonnen met een kleine bbq verstopt boven in een liftkoker en bestaat nu uit een volledige buitenkeuken met stoelen en tafels.

En na de BBQ was het tijd voor de crew poolparty. Het hele achterdek van dek 9 was afgesloten voor de gasten. Gratis drinken voor de crew, een hapje om te eten en vooral veel plezier op en rond het zwembad. En de hele crew was vertegenwoordigd, van de hardwerkende crew uit de Filipijnen en Indonesië onderaan de ladder tot en met de kapitein. En de kapitein had een fantastische avond want hij gooide echt iedereen in het water. Ik denk dat het eens goed doet om niet de hele tijd de kapitein te zijn maar ook eens gewoon een feestje te kunnen bouwen. Oh ja ik kon het ook niet laten om de kapitein eens het water in te helpen :)