Reisamnesia, dat is echt gila.

Zo lomp als nen bak stenen, zo zijn sommige passagiers in het begin van de reis. Omdat mijn hut nu in passagiersgebied ligt krijg ik echt de domste vragen naar mijn hoofd. En het ligt blijkbaar aan mij want Benoït mijn kamergenoot heeft er geen last van. Gelukkig is het niet ver naar de front office en kan ik ze daar naartoe sturen als ik het zelf niet kan oplossen. Ik hou mijn hart al vast want na mijn brugtijd moet ik een dagje met de front office meelopen. Die weten waarschijnlijk alles van reisamnesia af, want dat is geloof ik de wetenschappelijke term voor dit fenomeen. Gelukkig is het een tijdelijk fenomeen en is het heel leuk om eens een babbeltje te maken met de passagiers. Maar ik zit toch te denken om misschien een reisamnesia rubriekje te maken op de reisblog als ik een paar grappige heb.

Voor de rest verloopt alles goed. Ik leer het schip en de bemanning steeds beter kennen. Al kom ik na een maand nog steeds plaatsen tegen waar ik nog nooit geweest was. De bemanning leert mij ook beter en beter kennen en dat komt waarschijnlijk door mijn tijd bij de sailors. Ik heb toen een aantal woordjes in het mbahasa of zoiets geleerd, dat is de gemeenschappelijke taal van de indonesiërs(blijkbaar spreken die op al die duizenden eilandjes daar allemaal een andere taal en is mbahasa voor hun zoiets als engels voor ons). vriend is teman, hoe gaat het is apakabar en als je antwoord goed dan zeg je bike(zoals het engels voor fiets) en als het over andere dingen gaat die goed zijn dan is het bagus. En omdat ik samen met simon heb gewerkt bij de sailors en die kerel echt prettig gestoord is heb ik gevraagd hoe je gek zegt in het indonesisch en dat is gila. En die gasten vinden dat zo grappig dat ik weet wat gila is dat we dat de hele tijd tegen elkaar zeggen als we elkaar zien. Dan gaat het van hey gila, apakabar? Bike! En op een gegeven moment deze week zei er iemand van de dining room staff die ik nog nooit heb gezien gila tegen mij, iedereen kent me dus al. Gelukkig had de stagecoördinator van de HAL ons daar al voor gewaarschuwd dat iedereen de cadetten kent en iedereen weet wat ze uitspoken, ik had alleen niet verwacht dat het zo snel zo zijn.

Verder mag ik ook meer en meer dingen doen, ik wordt alleen op pad gestuurd voor de monthly checks van bijvoorbeeld reddingsboeien en brandbestrijdingsmateriaal. Op de brug heb ik mijn eerste VHF gesprekken gevoerd, ik heb het schip van koers doen veranderen en ik ben druk bezig met mijn brigde watch qualification program, een takenboek dat officieren bij de HAL moeten afwerken voor ze officier van de wacht mogen zijn.

Ik heb ook het noorderlicht voor het eerst gezien, het was nog zwakjes maar het gaat alleen maar sterker worden de komende weken. Het was echt mooi en ik kan al niet wachten om het nog eens te zien. Ik heb ook een hoop orka’s gezien op weg naar victoria maar jammer genoeg was het niet echt een goed moment om foto’s te nemen vanaf de brug aangezien de fleetcaptain er was. Glacier bay was vandaag ook echt prachtig, de zon zat mooi uit op de gletsjers en omdat het nu september is mogen we dichter bij de Johns hopkins glacier komen, een gletsjer die nog steeds groter wordt in tegenstelling tot veel van zijn collega’s, en 1 van de meest spectaculaire gletsjers in glacier bay.

Ik ga me nu in slaap laten wiegen door de golven die iets groter zijn dan anders dankzij een stormfront boven de noordelijke stille oceaan.